Op zaterdag 20 maart 1965 won France Gall in Napels het Eurovisiesongfestival. Deze van zangeres van Franse afkomst zong Poupée de cire, poupée de son voor Luxemburg, het was trouwens het eerste liedje dat won dat geen ballad was. Haar inzending is ondertussen een ware klassieker geworden en werd ook al verschillende keren gecoverd.
In nasleep van het festival ging ze op tournee in Frankrijk met “Le Grand Cirque de France” en er volgden een paar nieuwe singles Attends ou va-t’en (Wait for me, or go away) en Nous ne sommes pas des anges (“We are not angels”). Beide werden geschreven door Serge Gainsbourg en werden zeer succesvol in Europa. Ook haar album Les Sucettes kon op veel bijval rekenen en zorgde ervoor dat ze internationale faam kreeg.
De nummers en 2 albums die ze in de jaren na het songfestival uitbracht zijn van veel mindere kwaliteit en zorgden er ook voor dat haar carrière in het slop geraakte. Serge Gainsbourg zou hier een grote rol in gespeeld hebben en er werd dus ook beslist om de samenwerking te stoppen.
Ze had in die tijd wel een relatie met de bekende zangers Claude François (van 1966 tot 1967) en Julien Clerc (van 1970 tot 1974). Na hun liefdesbreuk schreef François voor haar het nummer Comme d’habitude, dat nu vooral bekend is als My Way gezongen door Frank Sinatra.
Het belangrijkste keerpunt in haar leven kwam er in 1974 toen ze Michel Berger ontmoete, de zanger en componist schreef voor haar La Déclaration d’amour en dat was een schot in de roos en was de eerste hit in een lange rij. Het zorgde er ook voor dat France Gall terug op de kaart stond in Frankrijk. La Déclaration (1974), Samba Mambo (1975) en Il jouait du piano debout (1976) werden ook hele grote hits in eigen land.
Samen begonnen ze ook een relatie die in 1976 uitmondde in een huwelijk en ze kregen een dochter Pauline (1978) en een zoon Raphaël (1981). In 1978 schreef haar man samen met de Canadese songwriter Luc Plamondon de succesvolle rockopera Starmania, waarin ze de hoofdrol kreeg naast onder meer Daniel Balavoine. Berger zorgde ervoor dat Gall zich tot een volwassen, technisch onderlegde zangeres ontpopte en ze ging ook liveoptreden. En dat was iets wat ze nog niet eerder had gedaan sinds het songfestival
In 1980 nam ze Donner pour donner op, een duet met Elton John en volgden er nog verschillende albums Tout pour la musique (1981), Débranche (1984), Babacar (1987), met naast de titelsong ook Évidemment en Ella, elle l’a (allemaal gecoverd door Kate Ryan), Le Tour de France 88 (Live-album, 1988) en het ablum Double jeu (duetten met Michel Berger, 1992).
Kort na het uitkomen van het laatste album stierf haar man in augustus 1992 aan een hartaanval, enkele maanden na het overlijden van Berger besloot ze terug te gaan optreden als een soort eerbetoon met nummers die hij voor had geschreven. Ze bracht in 1995 haar laatste album uit “France”. In de zomer van 1997 stierf haar dochter Pauline en na deze nieuwe tegenslag trok France Gall zich terug uit de publiciteit en brengt ze de meeste tijd door in haar huis in Senegal.