In deze reeks doen we een toertje door heel Europa en stoppen we elke week bij een ander land dat we nu of vroeger op het songfestival mogen of mochten begroeten. Deze week stoppen we bij één van de grote vijf: Spanje!
In het begin
Spanje maakte in 1961 zijn debuut op zijn songfestival en nam sindsdien onafgebroken deel. Enkel het Verenigd Koninkrijk doet het beter; zij misten sinds 1959 geen enkel festival. Ondanks het feit dat Spanje in 1961 nog geleid werd door dictator Franco, zou het land bij zijn debuut vooral indruk maken door de danspassen en de flamencostijl van Conchita Bautista. Ze werd 9de maar waarschijnlijk was “Estando contigo” (“Met jou zijn”) te modern voor het songfestival. Gelukkig zou Spanje maar zeven jaar geduld moeten hebben voor de eerste overwinning!
Grootste successen
In 1968 was het voor iedereen duidelijk dat Cliff Richard het 13de Eurovisiesongfestival ging winnen met “Congratulations”. Hij speelde een thuismatch in de Londense Royal Albert Hall, maar niets was minder waar. Duitsland, de voorlaatste jury die punten mocht geven, gaf er maar twee aan het Verenigd Koninkrijk en zes punten aan Massiel, de Spaanse zangeres. Hiermee sprong ze één punt over het Verenigd Koninkrijk. Aangezien Joegoslavië, dat als laatste mocht stemmen, geen punten aan de twee concurrenten gaf, won Spanje voor het eerst het songfestival. Daarmee was de belofte van Massiel om te winnen uitgekomen. Zij was door de Spaanse TV gecontacteerd omdat de originele zanger voor Spanje had afgehaakt omdat hij niet in het Catalaans mocht zingen. “La la la” was niet alleen de titel van het nummer, het was ook de meest herhaalde tekst ooit op het songfestival.
Een jaar later zou Spanje op eigen bodem songfestivalgeschiedenis schrijven door als eerste land twee jaren op rij te winnen. “Vivo cantando” (“Ik leef om te zingen”) van Salomé moest de eerste plaats wel delen met drie andere landen, maar dat kon de pret niet drukken. Na twee overwinningen wou Spanje de derde op rij door Julio Iglesias af te vaardigen, maar hij eindigde in 1970 op een vierde plaats met “Gwendolyne”.
Gelukkig lagen er voor Spanje nog vier zilveren en één bronzen medaille in het verschiet.
In 1971 was het al prijs toen Karina met het nummer “En un mundo nuevo” (“In een nieuwe wereld”) enkel “Un banc, un arbre, une rue” van Séverine voor Monaco moest laten voorgaan. 13 punten had Karina te kort voor de overwinning, wat nog veel was in vergelijking met de 5 vijf punten die de groep Mocedades uit Bilbao miste om het in 1973 beter te doen dan “Tu te reconnaîtras” van Anne-Marie David die uitkwam voor Luxemburg. Misschien won “Eres tu” (“Het is jij”) niet, maar het werd wel één van de grootste songfestivalhits allertijden. Opnieuw was Spanje Cliff Richard te sterk; zijn tweede inzending “Power to all our friends” eindigde dat jaar 3de.
In 1979 haalde Spanje alle sentiment uit de kast om met “Su cancion” (“Jouw lied”) te winnen. Met vier kindjes die tijdens het nummer “la la la” zongen en op het einde affiches toonden met “Dank u” in vier talen, zag het er lang naar uit dat Spanje voor de derde keer ging winnen, tot ze als laatste jury van de avond hun eerste plaats afgaven en Israël zelf de overwinning schonken.
De groep Bravo bezorgde Spanje in 1984 zijn enige zilveren medaille met “Lady lady”, een nummer over een vrouw die wacht op de terugkeer van haar geliefde.
De laatste medaille voor Spanje volgde elf jaar later toen Anabel Condé met “Vuelvo conmigo” (“Kom naar mij terug”) een ijzersterke zangpartij neerzette. Helaas was de Noorse “Nocturne” een maat te sterk.
Grootste flops
Spanje werd vier keer laatst. De eerste keer was al bij de tweede deelname in 1962; wijlen Victor Balaguer had in 1961 al geprobeerd de eerste artiest voor Spanje op het songfestival te worden, maar verloor die eer aan Conchita Bautista. Conchita kreeg in 1965 de kans haar 9de plaats van 1961 te verbeteren, maar voor de tweede keer op vijf jaar tijd eindigde Spanje laatst met 0 punten.
In 1983 zou de Spaanse flamencozangeres María Dolores Amaya Vega beter gekend als Remedios Amaya daar nog een derde laatste plaats aanbreien toen ook “¿Quién maneja mi barca?” (“Wie vaart er met mijn boot?”) geen enkel punt wist te behalen.
De laatste Spaanse inzending van de 20ste eeuw “No quiero escuchar” (“Ik wil niet luisteren”) van zangeres Lydia wist gelukkig één punt te krijgen van Kroatië; anders was Spanje vier keer laatst geworden met 0 punten.
Niet meteen een flop qua punten, dan wel met de techniek was de inzending van 1990. Het zusterduo Azucar Moreno mocht met “Bandido” (“Bandiet”) het songfestival in Zagreb openen. Alleen startte de muziekband niet op het juiste moment waardoor zowel de zangeressen als het orkest de kluts kwijt waren. De Spaanse dames verlieten het podium om twee minuten later opnieuw te beginnen. Het disco-flamenconummer eindigde uiteindelijk wel op de vijfde plaats, wat een pak beter was dan Daniel Diges. Hij mocht in 2010 zijn nummer “Algo pequeñito” (“Iets klein”) tweemaal brengen, omdat jumper Jimmy Jump de eerste vertoning had verstoord.
Organisatie
Spanje organiseerde slechts éénmaal het songfestival, nl. in 1969. Niet zozeer de show die Spanje op poten zette dat jaar zou televisiekijkend Europa in de ban houden, dan wel het feit dat er in Madrid vier nummers tot winnaar werden uitgeroepen. Het Verenigd Koninkrijk (Lulu met “Boom bang-a-bang”), Nederland (Lenny Kuhr met “De troubadour”), Frankrijk (Frida Boccara met “Un jour, un enfant”) en ook thuisland Spanje. Het zou bijna het einde van het songfestival betekenen aangezien hierdoor vijf landen afhaakten voor de editie van 1970. Alle vier de winnaars wilden het songfestival wel organiseren, maar een loting besliste dat Nederland en niet Spanje de editie van 1970 mocht organiseren.
Toen in 1980 de vraag aan de Spaanse TV gesteld werd om het songfestival te organiseren (Israël was financieel niet in staat twee jaar op rij de gastheer te zijn en Spanje was tweede geworden in 1979) bedankte het land echter voor de eer. Misschien keren we in 2017 wel richting Spaanse zon?
Toekomst
Spanje organiseerde dit jaar een voorronde met zes beloftevolle jonge zangers en zangeressen. Het Spaanse publiek koos voor de 33-jarige Bárbara Reyzábal González-Aller, beter gekend als Barei. Ze schreef zelf mee aan haar nummer “Say yay”, het eerste Spaanse nummer ooit dat bijna volledig in het Engels wordt gezongen (De backings smijten er tussendoor een beetje Spaans tussen). In het verleden flirtte Spanje wel al eens met het Engels, maar de dominante taal bleef Spaans. Met een fris, energiek en jong nummer in het Engels hoopt de Spaanse TV nu, na meer dan twintig jaar nog eens een medaille binnen te halen.