In onze zomerse reeks rond het songfestival zijn we aanbeland bij de letter N van ‘niks’, ‘nul punten’; de grootste schande voor elk land op het songfestival! Want geef toe: wat is er erger dan van geen enkel ander land een punt te ontvangen? Een nachtmerrie, die enkel groter werd naarmate er meer landen mee gingen doen…
De eerste keer dat we op het songfestival 0 punten zagen, was in 1962. Maar liefst vier landen, België, Spanje, Oostenrijk en Nederland eindigden op de laatste plaats met 0 punten. Om dat in de toekomst tegen te gaan, veranderde de EBU de manier van punten geven het jaar erop, maar ook dan eindigden er vier landen laatst, met opnieuw 0 punten. Nederland was er weer bij, maar ook Noorwegen, Finland en Zweden. Alsof het festival vervloekt was, gebeurde het opnieuw in 1964 (De ‘eer’ was nu voor Duitsland, Portugal – die zijn debuut maakte op het festival -, Joegoslavië en Zwitserland) en in 1965 (opnieuw België, maar ook opnieuw Duitsland, Spanje en Finland). Vanaf 1966 kwam het gelukkig niet meer voor dat er vier landen met 0 punten eindigden.
De manier van punten geven zoals wij die nu kennen (elk land geeft aan tien andere landen punten) dateert van 1975 en is bedoeld om 0 punten zoveel mogelijk tegen te gaan, maar toch gebeurde het nog.
Noorwegen was het eerste land dat met de huidige stemprocedure met 0 punten geconfronteerd werd. In 1978 wist Jahn Teigen geen enkel punt binnen te halen voor zijn “Mil etter mil” (“Mijl na mijl”). Het zou niet de laatste keer zijn, want drie jaar later was deze schande weggelegd voor “Aldri i livet” van Finn Kalvik, opnieuw een liedje van Noorwegen… Vreemd want “Aldri i livet” (“Nooit van mijn leven”) was geproduceerd door Benny Andersson en Björn Ulvaeus van ABBA. De teller van Noorwegen wat betreft 0 punten stond dus al op 3.
Gelukkig was er nog Finland. Met al twee keer 0 punten achter hun naam in de jaren ’60, voegden ook zij er een derde 0 punten aan toe in 1982. Kojo, geheel in rood leer, wist met “Nuku pommiin” (“Overslapen”) geen enkel punt los te krijgen van de jury’s.
Een jaar later zou ook Spanje zijn derde 0 punten toevoegen aan het lijstje. “Quien maneja mi barca” van Remedios Amaya eindigde achteraan, maar gelukkig deelde het land die plaats met Turkije, dat voor het eerst ook geconfronteerd werd met 0 punten. Turkije zou trouwens ook de volgende 0 punten mogen verwachten, gelukkig pas in 1987, op het festival in Brussel. Dat zou voor Turkije ook meteen de laatste keer zijn.
Oostenrijk was eraan voor de moeite in 1988. “Lisa, Mona Lisa” van Wilfried Scheutz, wist geen van de twintig andere jury’s te overtuigen en daarmee had Oostenrijk zijn tweede 0 te pakken. Hoewel in 1989 Thomas Forstner Oostenrijk een vijfde plaats had bezorgd met “Nur ein Lied” (“Slechts een lied”, de laatste top 5-notering voor Oostenrijk tot de overwinning van Conchita), zou zijn tweede deelname in 1991 minder succesvol blijken: “Venedig im Regen” (“Wenen in de regen”) eindigde laatst op 22 deelnemers met 0 punten.
IJsland was pas in 1986 beginnen meedoen en drie jaar na zijn debuut viel hen de schande van de 0 punten al te beurt. Het zou gelukkig de enige keer zijn dat het Noordelijkste land van het songfestival geen enkel punt wist te verzamelen.
Het minst populaire land van de drie Baltische staten is Litouwen. Het is ook het enige land van de drie dat het festival nog niet won. Het mag een wonder heten dat het land nog wou meedoen, want bij zijn eerste deelname in 1994 eindigde het op de laatste plaats met 0 punten. Misschien zat de moeilijke naam van zanger Ovidijus Vysniauskas of het ontoegankelijke lied “Lopsine mylimai” (“Liedje voor mijn geliefde”) er wel voor iets tussen.
1997 is, naast het jaar dat Portugal zijn tweede 0 punten behaalde, ook het jaar dat Noorwegen voor de vierde keer geen enkel punt wist te verzamelen. Daarmee kwam Noorwegen op de eerste plaats wat 0 punten betreft. Een titel die ze alleen moesten dragen tot dit jaar Oostenrijk een deel van de schande van hun schouders haalde.
Zwitserland behaalde in 1998 zijn derde 0 punten toen Gunvor de viool liet bovenhalen die het nummer “Lass ihn” (“Laat hem”) beheerste. Het viel alleszins niet in de smaak van de kijkers thuis.
Erger dan al die vorige 0 punten waren de 0 waar één bepaald land mee eindigde in 2003. Chris Crombey en Gemma Abbey uit Liverpool vormden samen het Britse duo Jemini. Tot 2003 was het Verenigd Koninkrijk nooit lager dan de zestiende plaats geëindigd. Het was altijd het toonaangevende muziekland geweest, maar dat zou nu wel veranderen. Chris en Gemma zongen zo vals en het nummer was zo slecht dat zelfs één punt teveel was geweest, hoewel ze in het Verenigd Koninkrijk volhielden dat ze afgestraft waren omwille van hun deelname aan de oorlog in Irak. Wat er ook van zij, 2003 zou het jaar worden dat een Engelstalig lied voor het eerst geen enkel punt wist te verzamelen.
Vanaf 2004 werden er semifinales ingevoerd. Tot 2008 één, vanaf 2008 twee. In dat systeem kwam de 0 niet meer voor in de finale… tot dit jaar. Duitsland en Oostenrijk wisten met hun respectievelijke inzendingen geen enkel punt te verzamelen. Voor Duitsland was dit de derde 0 punten, maar het was erger voor Oostenrijk. Voor hen was het enerzijds al de vierde 0 punten, waardoor ze nu gelijk staan met Noorwegen, maar anderzijds was het ook de eerste keer in de geschiedenis van het songfestival dat het gastland van niemand een punt wist los te krijgen.
Welke records er volgend jaar zullen gebroken worden, is voer voor waarzeggers… En neen, de W zal daar niet over gaan 😉