Een week geleden maakte Europa zich klaar voor het grootste liedjesfeest dat het ooit kende: het Eurovisiesongfestival. 27 landen zouden in Wenen aantreden en dat was het hoogste aantal ooit in een finale van het songfestival. Eigenlijk wisten we al op voorhand dat er een ontzettend lange show zou volgen. Dat werd nogmaals benadrukt door een veel te lange intro.
De organiserende omroep had de volgorde moeten bepalen en dat zal vast geen makkelijke opdracht geweest zijn. Alle grote favorieten op Rusland en Italië na, hadden de eerste halve finale geloot… De volgorde zou uiteindelijk toch wel op gefrons onthaald worden. De twee Scandinavische landen mochten na elkaar optreden, net als drie ex-Sovjetlanden. En de laatste plaats die Italië kreeg leek erop alsof voor Oostenrijk de winnaar al vaststond.
Toen de Slovenen een plaats lootten in de eerste helft, zag je aan hun gezicht al dat ze
wisten dat een overwinning er niet ging inzitten. Voor Frankrijk was de tweede plaats nog rampzaliger. Geen land wist ooit te winnen van op die startpositie en ondanks de sterke prestatie van Lisa Angell, zijn de Fransen zich aan het bezinnen over het al dan niet nog meedoen aan het songfestival.
De golden boy van Israël zette een mindere prestatie neer dan in de tweede halve finale en ondanks tranen van Estland rees het vermoeden dat ook zij zich niet aan een nieuwe overwinning moesten verwachten.
De Serven knalden, maar dat kleed van Bojana zal met de outfit van Trijntje Oosterhuis strijden voor de Barbara Dex-award. Hoog tijd dat Jani zich gaat moeien op het songfestival.
Na Noorwegen mocht Måns van Zweden bewijzen dat de bookmakers hem niet voor niets op de eerste plaats hadden gezet. Hoewel hij (veel) later die avond met het goud zou gaan lopen, was hij niet de lieveling van het publiek.
Na Cyprus en Australië, gaf Loïc alles wat hij kon voor België en hij deed het heel goed. Het plaatje klopte en als de VRT iets moet leren is dat ze voor een totaalconcept moeten gaan. Zoek geen artiest en lied en act los van elkaar. De Zweden gaan altijd voor een totaalconcept en net dat maakt hen succesvol. Natuurlijk ook de goede liedjes. De VRT zou nu spelen met het idee om eurosong af te voeren en te werken met een show rond vijf artiesten. Je voelt het nu al misgaan… We kunnen misschien al beginnen duimen voor binnen twee jaar!
Oostenrijk had een jaar geleden nog gewonnen maar nu zouden ze laatst worden met geen enkel punt. Een schande dewelke nog geen enkel gastland had moeten verdragen
. Ook Duitsland kreeg geen enkel punt en dat lag aan de vakjury’s. Voor de volledigheid moet ik vermelden dat ze met enkel televoting ook maar vijf punten hadden gehaald. Maar ook in dat systeem was er niets voor Oostenrijk weggelegd. Hadden enkel met vakjury’s gewerkt, was Oostenrijk 13de geworden. De jury hadden wel punten voor hen over.
Het tweede deel van de liedjes leek een pak saaier. Enkel Letland, Rusland en Italië schoten er nog tussenuit. Het liedje van Griekenland was gelijkaardig aan dat van Rusland, alleen was Rusland net iets beter. Montenegro had een formule die al teveel gebracht was en de rolstoel had Polen al in de finale gebracht. Verder reed hij niet meer. Hetzelfde gold voor de boodschap die Hongarije en Roemenië al tot de finale hadden gebracht. Georgië, Albanië en Azerbeidzjan waren in de halve finales al geen hoogvliegers geweest en de vakjury’s hielpen hun kansen op een hoge notering om zeep.
The Grand Mother Of Russia deed wat ze moest doen: een sterk nummer brengen, vertolkt door een wondermooie vrouw met een geweldige stem. Gelukkig stond er een filter op boegeroep want dat was er in de zaal goed te horen tijdens het eerste deel van de puntentelling waarbij Rusland aan de leiding stond. Eén van de presentatrices moest zelf ingrijpen toen het geroep te luid werd. Polina had beter de koptelefoon van Slovenië geleend. De aandachtige kijker heeft tijdens het begin van de puntentelling wel gemerkt dat het voornamelijk buurlanden van Rusland waren die in het begin punten uitdeelden. De volgorde waarmee de punten bekend gemaakt worden, moet ons een zo spannend mogelijke puntentelling bezorgen. En spannend was het wel.
Italië zag een derde overwinning binnen handbereik… Als laatste mogen optreden, door OGAE als winnaar uitgeroepen worden en het grootste applaus in de zaal krijgen… Het kon niet misgaan. En hadden de televoters het voor het zeggen gehad, was Italië met 366 punten ook de winnaar geworden. Helaas ging de voorkeur van de vakjury’s naar Zweden
en plaatsten zij Italië pas op de zesde plaats, na België. Best ironisch dat Italië jaren weggebleven is van het songfestival omdat ze een probleem hadden met televoting. Pas in 2010, toen de vakjury’s terugkeerden, wilden ook zij weer meedoen. In het oude systeem had de RAI zich nu kunnen opmaken voor het organiseren van het songfestival. De meesten zijn wel blij dat er volgend jaar geen chaotisch Italiaans festival volgt zoals dat van 1991.
En België? We werden vierdes wanneer je jury’s en televoting bij elkaar optelt. De televoters alleen plaatsten ons op 4; de vakjury’s alleen op 5. Het is onze vierde beste prestatie na de overwinning van Sandra Kim in 1986 en de tweede plaatsen van Jean Vallée (1978) en Urban Trad (2003). We werden nog tweemaal 4de: in 1966 met Tonia en in 1982 met Stella, maar toen waren er natuurlijk een pak minder deelnemers. We mogen dus terecht fier zijn op Loïc. Zo’n jonge kerel die een totaalconcept brengt dat bij zovelen aanslaat: chapeau!
Volgend jaar gaan we terug naar Zweden, voor de zesde keer al. Velen hopen op Petra Mede als presentatrice. En ook Lynda Woodruff, het alterego van Dawn Finer maakt misschien een comeback. Of wordt Måns ingeschakeld? Hij wil… (Dat zal Eva Daeleman graag horen). Turkije en Oekraïne maakten al bekend terug van de partij te willen zijn maar is nog niet officieel bevestigd. Australië zou zijn status van ‘gast’ naar ‘permanent’ willen upgraden en plots is er ook interesse vanuit China! Het worden spannende maanden met hopelijk veel nieuwtjes op eurosongland…