De tweede halve finale van het songfestival leek niemand in België echt te interesseren, want onze buit was al binnen: een plek in de grote finale. En aangezien songfestivalkenner André Vermeulen al sprak van mogelijke winst, keken we vooral met ogen van “wie gaat onze tweede overwinning nog in de weg staan”? Sandra Kim gaf een interview waarin ze zei het jammer te vinden moest ze niet langer de enige winnares in België zijn. En bij de bookmakers schoot België als een pijl omhoog, recht de top 5 binnen. Ze zouden gelijk krijgen. Want uiteindelijk zou maar één nummer uit de tweede halve finale hoger dan België eindigen, maar het zou wel de winnaar worden.
Alle ogen waren al van bij zijn deelname aan de Zweedse voorronde Melodifestivalen op
Måns Zelmerlöw gericht. Hij bracht een sterk en hedendaags nummer dat ook visueel uniek was. Niet onbelangrijk: Måns is een knappe man en hij vertegenwoordigt topland Zweden. Op 55 vorige deelnames bereikten ze al 36 keer de top 10, inclusief vijf overwinningen. Maar onmiddellijk waren er ook de schandalen. Ooit had stoute Måns gezegd dat homoseksualiteit niet normaal was. Dadelijk werd gevreesd dat alle homo’s zich tegen hem zouden keren. Ja, zijn uitspraken waren wat ongelukkig maar hij heeft er zich uitgebreid voor verontschuldigd. De grote baas van de Zweedse delegatie is trouwens zelf homo en vergaf het hem… Dat Zweden dus doorging naar de finale, verbaasde niemand. Bij het bekendmaken van de landen die doormochten deed men dan ook geen moeite om Zweden tot het laatst te bewaren. Dat was pas niet spannend geweest!
De eer om tot het laatst in de schuif te blijven liggen was voorbehouden voor Israël. Met drie overwinningen in het verleden geen onbelangrijk land, maar het had zich de vier voorbije jaren niet kunnen kwalificeren hoewel ze o.a. oud-winnares Dana International in de strijd hadden gegooid. Dit keer dan maar een nummer dat Turkser klonk dat alle Turkse inzendingen samen door een jongen van 16, die wel een pak ouder leek. Maar hij wist te overtuigen. Tussen alle ballades konden de stoelen eindelijk aan de kant voor wat uiteindelijk de bronzen medaille van de avond zou worden. Israël stond er weer en deed volgens sommigen zelfs mee voor de eindoverwinning.
In de eerste halve finale had Estland zich al kunnen kwalificeren en vanavond zouden ook de twee andere Baltische staten volgen. Litouwen had de tweede halve finale geopend met heel wat gekus. Niet alleen het duo Monika en Vaidas kusten elkaar, ook de twee achtergrondzangeressen en de twee achtergrondzangers plaatsten de lippen op elkaar. Nu was dat geen probleem meer. 12 jaar eerder was het t.A.T.u. wel verboden… Hoe de tijden veranderen. Iets helemaal anders dan haar buren was de Letse Aminata. Voor Letland was het songfestival pijnlijk geworden. Ooit gedebuteerd met Brainstorm en een derde plaats, maar nu al zes jaren op rij niet meer in de buurt van een finale geëindigd. Aminata zou uiteindelijk het zilver behalen met haar krachtige stem en het bijzondere “Love injected”.
Verder niet echt veel verrassingen in deze halve finale… Hoewel de uitschakeling van IJsland wel een shock was… Voor de IJslanders. Maar sorry, ze zong vals. Een ook Tsjechië had zich zijn terugkeer naar het songfestival anders voorgesteld: sterke zangers die wel goed zongen, maar met een draak van een nummer. Maar er is vooruitgang: de vorige keren dat ze probeerden, eindigden de Tsjechen laatst of voorlaatst. Een 13de plaats is een serieuze promotie. Blijven proberen!
Ierland, Malta en Zwitserland hadden toffe meisjes gestuurd, maar hun nummer was zo weer vergeten, terwijl de inzendingen van Montenegro, Noorwegen en Slovenië beter opvielen en goed gebracht werden. Polen mocht in een rolstoel afsluiten, dus dat kon niet misgaan. En de vakjury’s waren gevallen voor de lieve John uit Cyprus.
En natuurlijk Azerbeidzjan… In zijn eerste jaren konden we niet genoeg krijgen van het land dat het principe van groot-groter-grootst op het songfestivalpodium leek te willen demonstreren, maar de ingewikkelde choreografie leek het nummer nu meer kwaad dan goed te doen. Ze kwalificeerden, maar het scheelde niet veel. Ze werden uiteindelijk 10de in de halve finale en ze mogen blij zijn met de 10 punten die ze van Tsjechië kregen. Die gaven de doorslag. En neen, Tsjechië is geen Sovjetland dat zijn buren bevoordeeld!
Misschien toch nog een vermelding voor Ralph Siegel. Sommigen weten echt niet van ophouden. Een nummer van hem verscheen voor het eerst op het songfestival in 1974. “Bye Bye I love you” zou Ireen Sheer en Luxemburg een 4de plaats opleveren. Er zouden nog 15 inzendingen volgen voor Luxemburg en Duitsland, waaronder één winnend nummer: “Ein bißchen Frieden” van Nicole in 1982. Toen Luxemburg stopte met het songfestival en de Duitse TV hem niet meer wou, probeerde hij maar zonder succes voor Zwitserland en Montenegro. Vanaf 2012 werd hij de vaste componist van San Marino. Hij bezorgde het ministaatje zijn enige verschijning in een songfestivalfinale vorig jaar, maar de 24ste plaats was nu ook niet bepaald noemenswaardig. Dit jaar moest San Marino zich weer tevreden stellen met de voorlaatste plaats in de tweede halve finale. En nu de man in september 70 wordt, is de tijd om op pensioen te gaan echt wel aangebroken.
Een week later… wordt geschreven door Bram, een echte eurosongfan! Zaterdag blikt hij terug op de grote finale.