Elke week bezoeken we een ander land met een geschiedenis op het Eurovisiesongfestival en deze week zijn we aanbeland bij het belangrijkste land op het songfestival uit de 20ste eeuw: het Verenigd Koninkrijk.
In het begin
Het Verenigd Koninkrijk was er al bij vanaf het tweede songfestival in 1957 en zou enkel in 1958 een jaartje overslaan. Tot 1999 zou het land slechts tweemaal niet in de top 10 eindigen. Toch eindigde de eerste Britse inzending All (Iedereen) van Patricia Bredin slechts 7de op 10 deelnemers. Maar wanneer het Verenigd Koninkrijk in 1959 terugkeert zou duidelijk worden welke plaats ‘hun’ plaats zou zijn: Pearl Carr en Teddy Johnson eindigden op de 2de plaats met Sing, little birdie (Zing, kleine vogel). Het Verenigd Koninkrijk zou in totaal maar liefst 15 keer op die 2de plaats eindigen; een absoluut record!
Grootste successen
Naast 15 zilveren medailles behaalde het Verenigd Koninkrijk nog 5 overwinningen en drie 3de plaatsen. 23 podiumplaatsen is een absoluut record op het songfestival!
De eerste overwinning kwam er voor het Verenigd Koninkrijk pas in 1967 na in de tien jaar ervoor al vijf keer als 2de geëindigd te zijn. Sandie Shaw was de gelukkige die met Puppet on a string (Popje aan een koord) een hoge score behaalde. Sandie had voordien al twee nummer 1-hits gehad en had toegegeven aan de druk van haar management om mee te doen aan het songfestival. Ze haatte echter haar nummer en vond dat het haar geloofwaardigheid als zangeres in gevaar bracht.
Een jaar later was het Verenigd Koninkrijk de grote favoriet toen het het meisjesidool Cliff Richard stuurde met het aanstekelijke Congratulations (Felicitaties), maar tot zijn eigen verbazing deed de Spaanse Massiel het beter en werd hij slechts 2de. In 1973 kreeg hij nog een herkansing met Power to our friends (Kracht voor onze vrienden), maar opnieuw vond hij Spanje (met Mocedades) op zijn pad. Sterker nog, uiteindelijk won Luxemburg (met Anne-Marie David) een thuismatch. Cliff eindigde zijn tweede deelname met brons.
Intussen had Lulu wel voor een tweede overwinning gezorgd. De zangeres had wereldwijd een grote hit gescoord met Shout (Schreeuw) in 1964 en haar Boom bang-a-bang was één van vier songfestivalwinnaars vijf jaar later.
Grote namen als Mary Hopkin, Olivia Newton-John, The Shadows en Lynsey de Paul deden het bijzonder goed in de jaren ’70 op het songfestival, maar de enige overwinning in dat decennium was voor Brotherhood of Man. De groep bestond al vanaf het einde van de jaren ’60 maar vond pas succes na hun songfestivaloverwinning met Save your kisses for me (Bewaar je kusjes voor mij). Pas op het einde van het nummer werd duidelijk dat het liedje eigenlijk over een kindje van drie ging…
Vijf jaar na Brotherhood of Man was het opnieuw prijs met alweer een vierkoppige groep: Bucks Fizz. Heel juist zongen ze niet, maar de rokjes die uitvlogen tijdens het optreden van Making your mind up (Besluiten nemen) blijven in ieders geheugen zitten.
In 1988 was het nagelbijten voor het Verenigd Koninkrijk want Go (Ga) van Scott Fitzgerald verloor pas helemaal op het einde van Celine Dion die voor Zwitserland uitkwam. Het verschil tussen beide landen was maar één punt! Ook een jaar later was het het Verenigd Koninkrijk dat aan het kortste eind trok: de groep Live Report haalde 7 punten minder dan de groep Riva die Joegoslavië zijn enige overwinning bezorgde. Met een titel als Why do I always get it wrong (Waarom heb ik het altijd mis?) kon je ook moeilijk iets anders verwachten.
In 1992 en 1993 moesten zowel Michael Ball als Sonia de duimen leggen voor de Ierse kandidaat, maar in 1996 werd het Verenigd Koninkrijk opnieuw getipt voor de overwinning en dit dankzij de Australische Gina G en haar opzwepende Ooh aah, just a little bit (Ooh aah, nog een klein beetje). De zangeres viel op door haar korte jurkje maar zong niet echt goed en moest als tweede optreden; geen succesvolle plaats. Ierland won voor de 7de keer en het Verenigd Koninkrijk eindigde pas 8ste, maar scoorde commercieel wel de grootste songfestivalhit van het jaar. Het zou ook de laatste keer worden dat een songfestivallied in het Verenigd Koninkrijk op de eerste plaats van de hitparade kwam.
Nochtans moest er in 1997 nog een vijfde gouden medaille volgen. Katrina & The Waves hadden in de jaren ’80 al een hit gehad met Walking on sunshine (Lopen op zonneschijn) en zorgden nu op het festival voor een monsterscore met Love, shine a light (Liefde, laat je licht stralen). Maar het Britse publiek was minder onder de indruk en door weinig airplay bleef het nummer op 3 steken in de hitparade. De Britten wachten sindsdien op een nieuwe overwinning. Enkel Imaani (1998) en Jessica Garlick (2002) wisten met respectievelijk Where are you (Waar ben je) en Come back (Kom terug) nog medailles af te leveren.
Grootste flops
De eerste keer dat het Verenigd Koninkrijk niet bij de eerste 10 eindigde was in 1978. Dat was de verdienste van The bad old days (De slechte dagen van vroeger) van de vijfkoppige groep Co-Co. Eén van de leden was Cheryl Baker die in 1981 een deel was van Bucks Fizz; toen deed ze het dus beter dan in ‘de slechte dagen van vroeger’.
Ondanks het feit dat hij nummers had geschreven voor succesgroep Middle Of The Road wist zanger Rikki in 1987 niet te scoren met zijn Only the light (Enkel het licht).
Vanaf 1999 veranderde alles voor het Verenigd Koninkrijk. Vanaf nu was er vrije taalkeuze en viel het voordeel van altijd in het Engels te kunnen zingen weg. Slechts tweemaal zou het het Verenigd Koninkrijk nog lukken om in het nieuwe millennium de top 10 te bereiken. In 2003 werd zelfs het ondenkbare waar: duo Jemini kreeg geen enkel punt voor Cry baby (Ween schatje) en zou het Verenigd Koninkrijk voor het eerst een rode lantaarn bezorgen én een schandelijke 0. Ween maar inderdaad! In 2008 en 2010 kwamen er wel punten voor respectievelijk Andy Abraham en Josh Dubovie, maar niet genoeg om de laatste plaats te ontwijken.
Het Verenigd Koninkrijk besloot dan maar om oude gloriën een nieuwe kans te geven, maar noch boysband Blue, noch Engelbert Humperdinck, noch Bonnie Tyler slaagden erin het tij te doen keren. De voorbije 10 jaren hoort het Verenigd Koninkrijk bij de slechtst scorende landen op het songfestival!
Organisatie
Het Verenigd Koninkrijk heeft het songfestival al het meest georganiseerd. Hoewel Ierland meer overwinningen heeft, sprong het Verenigd Koninkrijk in wanneer het nodig was. Zo nam de BBC de organisatie over van Nederland in 1960 (Nederland had twee jaar voordien al georganiseerd) en van Frankrijk in 1963 (daar waren toen financiële problemen). In 1972 was het songfestival ook naar Engeland gebracht omdat Monaco er niet in geslaagd was het festival in het prinsdom of samen met grote broer Frankrijk te organiseren. Toen Luxemburg het niet zag zitten om twee jaar op rij te organiseren, nam de BBC in 1974 opnieuw de fakkel over. En uiteraard organiseerde de BBC het songfestival na de overwinningen van 1967, 1976, 1981 en 1997. In 1969 was het Verenigd Koninkrijk één van vier winnaars en lottrekking had toen het organisatierecht aan Nederland gegeven. Dat brengt het Verenigd Koninkrijk op een totaal van 8 festivalorganisaties. Vier van de acht keer was Katie Boyle de presentatrice; ook dat is een record. Vier van de acht keer ging het songfestival door in Londen, maar dat is geen record; de Ierse hoofdstad Dublin doet het met 6 keer beter!
Toekomst
Net zoals in de voorbije drie jaren stuurt het Verenigd Koninkrijk ook in 2017 een onbekende artiest naar het songfestival. In een live show werd gekozen voor Lucie Jones. Zij zal in Kiev de ballade Never give up on you (Ik geef je nooit op) brengen. Of het een succes wordt, weten we op 13 mei. Als één van de vijf belangrijkste financiers van het songfestival mag het Verenigd Koninkrijk rechtstreeks aantreden in de grote finale.