reeks doen we een toertje door heel Europa en stoppen we elke week bij een
ander land dat we nu of vroeger op het songfestival mogen of mochten begroeten.
Deze week stoppen we bij één van de grote vijf en tegelijk ook het land dat al
het meest deelnam aan het songfestival: Duitsland.
In het begin
Duitsland
stond mee aan de wieg van het songfestival. Uiteraard ging het om de
Bondsrepubliek Duitsland, het vroegere West-Duitsland. De DDR, de Duitse
Democratische Republiek oftwel communistisch Oost-Duitsland deed tot de
eenmaking in 1990 nooit mee aan het Eurovisiesongfestival. Veel succes
was er in de beginjaren van het festival niet voor Duitsland; vooral het Franse
chanson deed het toen goed, maar vanaf de jaren ’70 zou alles veranderen.
Grootste successen
bekendste songfestivalhits uit de beginjaren was “Zwei kleine Italiener” van
Conny Froboess uit 1962. Ondanks het hitparadesucces en bekendheid bij de grote
massa, geraakte Duitsland niet hoger dan de 6de plaats. De eerste
top 3-notering behaalde Duitsland in 1970: Katja Ebstein behaalde een bronzen
medaille met “Wunder gibt es immer wieder”. Een jaar later zou ze opnieuw
deelnemen en was haar hetzelfde lot beschoren, ook “Diese Welt” behaalde de 3de
plaats. Driemaal is scheepsrecht moet ze gedacht hebben, want in 1980 zou ze
een derde en laatste maal op het songfestival verschijnen. “Theater” bezorgde
Duitsland zijn eerste zilveren medaille. Een feit dat het jaar later nog eens
herhaald zou worden wanneer “Johnny Blue” van Lena Valaitis de overwinning aan
Bucks Fizz moest laten die amper vier punten meer hadden dan zij.
Duitsland meer succes hebben: een piepjonge Nicole (foto) bezorgde Duitsland zijn
langverwachte eerste overwinning met “Ein bißchen Frieden”. Het nummer was een
compositie van een zekere Ralph Siegel; hij had ook in 1976, 1979, 1980 en 1981
de inzending van Duitsland gecomponeerd. Alles bij elkaar zijn er tot vandaag al
24 van zijn nummers op het songfestival verschenen, niet alleen voor Duitsland,
maar ook voor Zwitserland, Luxemburg, Montenegro en de laatste jaren voor San
Marino. Twee jaar na
de overwinning van Nicole verscheen Mary Roos voor een tweede keer op het
strijdtoneel. Na de twee derde plaatsen van Katja Ebstein in 1970 en 1971 had
zij in 1972 voor de derde bronzen medaille op rij gezorgd met “Nur die Liebe
läßt uns leben”. Helaas is terugkeren niet altijd een garantie op je plaats
verbeteren. “Aufrecht geh’n” werd pas 13de.
verscheen de nog niet lang opgerichte popgroep Wind ten tonele. Het nummer “Für
alle” bezorgde Duitsland zijn derde zilveren medaille en moest enkel de
Bobbysocks laten voorgaan. Niet afgeschrikt door de flop van Mary Roos haar
tweede deelname keerde de groep in 1987 terug naar het songfestivalpodium. Ook
“Laß die Sonne in dein Herz” bleek net niet sterk genoeg en eindigde op de
tweede plaats na “Hold me now” van Johnny Logan. Vastbesloten om, net zoals
Katja Ebstein, van hun derde deelname de beste te maken, keerde Wind in 1992
terug naar het songfestival: het bombastische “Träume sind für alle da” wist
echter weinig landen te overtuigen en Wind moest tevreden zijn met een povere
16de plaats. In 1994 en
1999 zou een compositie van Ralph Siegel tweemaal de derde plaats behalen.
Meidentrio Mekado gaf in ‘94 een perfect georchestreerde uitvoering van “Wir
geben ‘ne Party” of hoe Duits kan klinken als Engels. In 1999, wanneer er vrije
taalkeuze was, bracht Duitsland een lied in vier talen: “Reise nach Jerusalem”
werd gebracht door de Duits-Turkse groep Sürpriz in het Turks, Duits, Engels en
Hebreeuws; Israël was immer het gastland dat jaar.
nieuwe millennium haalde Duitsland maar één medaille meer binnen, maar wat voor
één… De toen 19-jarige Lena Meyer-Landrut blies in 2010 alle concurrentie omver
met haar “Satellite”: Duitsland had zijn tweede overwinning eindelijk vast!
Grootste flops
Duitsland
werd zesmaal laatst op het Eurovisiesongfestival, driemaal zelfs zonder één
punt. De laatste keer was in 2015. Een aantal grote namen met internationale successen
als Les Humphries Singers, rockgroep Münchener Freiheit en dansproject Cascada
vertegenwoordigden Duitsland maar deden het bijzonder slecht.
Duitsland zijn 60ste songfestivalnummer presenteren. Enkel in 1996
mocht Duitsland niet deelnemen. Nochtans had men dat jaar, speciaal voor
Duitsland, een nieuwe selectieprocedure opgezet. In 1994 en 1995 had men gewoon
gekeken naar de resultaten van het afgelopen jaar. Wie achteraan eindigde moest
een jaar overslaan. Maar aangezien Duitsland in 1995 maar één punt had behaald,
dreigde nu voor de eerste maal de Duitse uitsluiting. En dus werd er voor het
songfestival van 1996 een interne selectie gehouden, waarbij de 29
geïnteresseerde landen (Noorwegen was als winnaar het jaar voordien
rechtstreeks geplaatst) een geluidsopname stuurden van hun nummer. Een jury
selecteerde de 22 beste nummers. “Planet of blue”, een technonummer van zanger
Leon werd helaas 24ste en Duitsland moest voor de eerste en enige
keer van op de bank toekijken.
Organisatie
het songfestival opgevoerd in München en gepresenteerd door diva Marlene
Charell die dacht dat de show rond haar draaide. Doordat ze in drie talen
presenteerde en ontzettend veel fouten maakte, was dit festival ook het eerste
dat langer dan drie uren duurde. De derde
stad van waaruit Duitsland het songfestival presenteerde was in 2011
Düsseldorf. Het was de eerste (en tot vandaag enige) keer dat één van de grote
landen het songfestival had gewonnen en mocht presenteren in het nieuwe
millennium.
Toekomst
had als 60ste vertegenwoordiger de bekende Duitse zanger Xavier
Naidoo gevraagd een aantal nummers klaar te hebben zodat het publiek de
inzending kon kiezen. Helaas kwam er op dit voornemen zo’n protest van kijkers
die Xavier een homofoob en racist vonden dat de Duitse omroep zijn kandidatuur
annuleerde en nu volop een andere selectie voorbereidt. Wie Duitsland zal
vertegenwoordigen en met welk nummer, ontdek je één van de volgende weken via
eurosongland!
Overzicht van de Duitse inzendingen:
Volgende week: Albanië